O Japonii opowiada tak, jakby tam kiedyś mieszkał. Sushi przygotowuje w sposób, który nie pozwala oderwać wzroku. Pracę wykonuje z pasją, jakiej można pozazdrościć. A dla jedzenia w jego sushi barze przyjeżdża do Kiekrza coraz więcej osób. Chapeau bas.

— Otworzyłeś własny sushi bar, który z dnia na dzień cieszy się coraz większą popularnością. Jak to się stało, że jesteś tu, gdzie jesteś?

Tak z przymrużeniem oka, zawsze mówię, że jestem człowiekiem z łapanki. Nigdy wcześniej nie lubiłem, nie próbowałem gotować, nawet nie myślałem o tym. Z wykształcenia jestem politologiem. Zetknięcie z gastronomią to był zupełny przypadek. Zaczynałem jako pomoc kuchenna w jednym z poznańskich sushi barów, żeby dorobić. Pracując, przechodząc kolejne etapy, podejmując kolejne role i poprzez rozmowy z managerami, że chcę się rozwijać, zacząłem w końcu robić sushi. I absolutnie mnie to wciągnęło. Znalazłem swoją drogę. Taką, którą myślę, że każdy w życiu zawodowym powinien mieć. Uwielbiam sushi, uwielbiam swoją pracę i nie wyobrażam sobie zajmowania się czymś innym.

— Co w tym co robisz, jest dla Ciebie magią?
Ludzie. Kontakt z osobami, które przychodzą do baru. Niektóre chcą rozmawiać, inne nie. Jedne potrzebują się wyżalić, inne opowiadają jakieś ciekawostki ze swojego życia. Jest ciągły kontakt z drugim człowiekiem i cały wachlarz historii do poznania. To jest też ciekawe, że ludzie mogliby tu, do sushi baru, przyjść na pięć minut – zjeść i wyjść. A siedzą często po kilkadziesiąt! Bo robienie sushi to teatr, pewne rytuały – i to wciąga. Liczy się ilość zgnieceń ryżu, a nawet ilość ziaren ryżu. Swoją drogą kiedyś je policzyłem! Ważne jest odpowiednie cięcie nożem. Ogólnie znaczenie ma tempo, technika i płynność ruchów. Jest co obserwować. Goście zostają i to chyba znak, że im też się z nami dobrze spędza czas.