Stoi. Patrzy i przeżuwa. Gdyby mógł to dłubałby w nosie. Ale to parzystokopytny, więc nie może. I nic nie kuma, bo ssak. My też stoimy. Na drodze nr 196 na Wągrowiec. Popatrz jaka ładna sarenka! To nie sarenka, to byk daniela. Jakiego daniela? Taki gatunek – daniel, Dama dama. No to byk czy dama? Facet ale taki metroseksualny – jeleniowaty pekińczyk, sprowadzony dawno temu do Europy, bo ładny. Z Azji Mniejszej. No rzeczywiście, śliczny: poroże jak wieszaki na biżuterię, białe plamki na beżowym, taki smukły, i te jego wilgotne oczy. Trochę Bambi, trochę gazela. A dlaczego on tak stoi na środku drogi? Bo to jego teren, no i nie jest najmądrzejszy. Daniele od wieków żyją na swobodzie, ale u nas przede wszystkim były hodowane w zwierzyńcach dla szpanu. Chów wsobny, rozumiesz. Piękno ma swoją cenę. O, poszedł.

A skąd przyszedł? Stąd. Z Puszczy Zielonki. W Wielkopolsce od końca XVIII wieku mieszkała niemiecka rodzina von Treskow. To właśnie im przypadły cysterskie dobra w Owińskach po pruskiej sekularyzacji zakonu w 1797. Tam też, vis-à-vis klasztoru, nowobogaccy ziemianie i bankierzy z Berlina, wybudowali w 1806 klasycystyczny pałac – pokazówkę, ze stawem na dzień dobry, podjazdem i doryckimi kolumnami wg modnego berlińskiego stylu. A jak pałac, to i park. Z bramami, mostkami i zwierzyńcem oczywiście. W roli głównej rodowego bestiarium obsadzono daniela. Dobrze komponował się z pseudogreckimi detalami i fryzem o pompejańskich motywach. Tę klasyczno-germańską sielankę zakończyli w 1945 czerwonoarmiści z pepeszami na sznurkach. Daniele poszły na ruszt i w las (stąd ich liczna obecność w Puszczy Zielonce). Pałac stoi do dziś, a Dama dama stoi przy szosie.