Występ solowy śpiewaka, pianisty albo skrzypka – do tego jesteśmy przyzwyczajeni. Ale czy zdarzyło się Wam kiedyś wysłuchać solowego koncertu perkusyjnego?

— Niemal każdemu z nas słowo „perkusja” przywodzi na myśl obraz rockowego zespołu – a po sukcesie filmu „Whiplash” może jeszcze jazzowego big bandu – i mężczyzny siedzącego za zestawem bębnów i talerzy.
Zgadza się. To bardzo powszechne wyobrażenie. W potocznym rozumieniu perkusista to ktoś, kto gra na wspomnianych przez Ciebie bębnach, czyli na zestawie znanym z muzyki rozrywkowej. Wiele osób sądzi, że na tym kończy się perkusja. Ja na bębnach gram sporadycznie i dla przyjemności – na co dzień koncentruję się przede wszystkim na perkusji klasycznej, która wywodzi się z muzyki symfonicznej. W XVII wieku perkusja to były po prostu dwa kotły stanowiące podporę harmoniczną i dodatek, akompaniament dla reszty instrumentów. Górą były zawsze instrumenty smyczkowe. Rozwój perkusji w muzyce klasycznej to dopiero początki XX wieku. A ja zajmuję się jeszcze czymś nieco innym – repertuarem solistycznym wykonywanym na instrumentach z całego świata, który zaczął się rozwijać w drugiej połowie XX wieku. Także wyobraź sobie, jakie to wszystko jest nowe i młode. Choć trzeba przyznać, że aktualnie perkusja rozwija się w niezwykle szybkim tempie, zarówno pod kątem instrumentarium, jak i repertuaru oraz techniki grania.

— Skąd akurat teraz taki wzrost zainteresowania?
Myślę, że to jest na tyle nowy instrument, że współcześni kompozytorzy – a to od nich zależy, czy muzycy będą mieli co grać – są po prostu nim zaciekawieni. Skrzypce i tradycja grania na nich jest długa i znana w środowisku muzycznym. A zawsze przychodzi moment, kiedy człowiek chce czegoś więcej. Liczba instrumentów perkusyjnych jest tak duża, że sporo czasu trzeba poświęcić na samą umiejętność rozróżniania ich na podstawie brzmienia, nie mówiąc już o graniu. To są bardzo trudne instrumenty, wymagające odpowiedniej techniki, którą ćwiczy się nieraz całe życie, tak jak grę na fortepianie czy właśnie na skrzypcach. W Indiach istnieje np. specjalizacja tablista, czyli ktoś, kto gra na tablach i tylko tym jednym instrumentem perkusyjnym się zajmuje. Żeby dojść do wysokiego poziomu, trzeba temu poświęcić życie.

— Czy to właśnie ta różnorodność sprawiła, że wybrałeś perkusję?
Nie było to u mnie aż tak przemyślane. Zacząłem grać na perkusji, bo od zawsze ciągnęło mnie do wszystkiego, co jest związane z pulsem. Niezależnie od rodzaju muzyki liczył się dla mnie przede wszystkim rytm.